بررسی بیومارکرهای استرس اکسیداتیو در بیماران مبتلا به کارسینومای مدولاری تیروئید و مقایسه با افراد سالم

زمینه و هدف: کارسینومای مدولاری تیروئید، توموری بدخیم با منشاء سلول های پارافولیکولار C مشتق شده از ستیغ عصبی است و حدود 10% کل انواع سرطان های تیروئید را شامل می شود. با وجود اینکه عوامل متعددی در ایجاد و پیشرفت سرطان دخیل می باشد، اخیرا نقش استرس اکسیداتیو در پاتوژنز انواع سرطان ها بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در مطالعه حاضر فعالیت آنزیم کاتالاز و ظرفیت انتی اکسیدان تام در بیماران مبتلا به کارسینومای مدولاری تیروئید سنجیده شده و با افراد سالم مقایسه گردید. روش‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، افراد مبتلا به کارسینومای مدولاری تیروئید، که سرطان آنها با توموگرافی، سی تی اسکن و یافته های پاتولوژی تایید شده و هنوز اقدام درمانی برای ایشان انجام نگرفته، بعنوان گروه مورد وارد مطالعه شدند. در ادامه از اعضای درجه یک خانواده بیماران که افراد سالمی بودند بعنوان گروه شاهد دعوت به همکاری شد. اطلاعات دموگرافیک و آنتروپومتریک بیماران شامل سن، جنس، وضعیت تاهل، مصرف سیگار، سابقه بیماری و مصرف دارو، قد و وزن افراد بیمار و سالم ثبت شد. در ادامه از همه افراد شرکت کننده 5 میلی لیتر خون جهت سنجش فعالیت آنزیم کاتالاز و ظرفیت انتی اکسیدان تام اخذ شد و با استفاده از کیتهای مربوطه سنجیده شد و یافته ها با هم مقایسه گردید. یافته‌ها: یافته ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین اطلاعات دموگرافیک و آنتروپومتریک بین دو گروه سالم و کارسینومای مدولاری تیروئید وجود ندارد (P<0.05) و گروه ها همسان بودند. گروه کارسینومای مدولاری تیروئید شامل 16 (41 %) مرد و 23 (59 %) زن با میانگین سنی 11±6/30 سال و گروه سالم شامل 20 (6/47 %) مرد و 22 (4/52 %) زن با میانگین سنی 12±6/31 سال بودند. ظرفیت انتی اکسیدان تام (p=0.001) و کاتالاز (p=0.001) بطور معنی دار در گروه کارسینومای مدولاری تیروئید پایین تر از گروه سالم بود. نتیجه‌گیری: در این مطالعه سطح ظرفیت آنتی اکسیدانی تام و کاتالاز در بیماران مبتلا به کارسینومای مدولاری تیروئید، کاهش یافته بود. این یافته های اولیه نشان میدهد که استرس اکسیداتیو میتواند با کارسینومای مدولاری تیروئید مرتبط باشد و یا احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.